FAQ Category: Atrakcje

 Jezioro przybrzeżne na Wybrzeżu Słowińskim, w Dorzeczu Łeby, na terenie Słowińskiego Parku Narodowego, dawna zatoka morska, oddzielona od Morza Bałtyckiego Mierzeją Łebską.
Jezioro Łebsko jest największym jeziorem przybrzeżnym na polskim wybrzeżu i zarazem trzecim co do wielkości (po jeziorach Śniardwy i Mamry) akwenem. Powierzchnia jeziora od 1941 roku zmniejszyła się o około 382 ha i współcześnie nadal ulega dalszemu ograniczeniu.

Woda w jeziorze jest eutroficzna (zasobna w składniki pokarmowe) i mało przezroczysta. Zanieczyszczenia przenoszone przez zasilające jezioro rzeki oraz dochodzące do niego ujścia rowów melioracyjnych sprawiają, iż wody tego akwenu zaliczane są zaledwie do III klasy czystości. Ze względu na zajmowaną powierzchnię oraz położenie w strefie oddziaływania wiatrów o znacznej sile (średnia prędkość 4,1 m/s) jezioro Łebsko podlega silnemu falowaniu. Podobnie jak w przypadku jeziora Gardno w czasie silnych sztormowych wiatrów wiejących od strony Bałtyku wody morskie mieszają się z wodami jeziora Łebsko. To okresowe zjawisko cofki, czyli wlewów słonawej wody morskiej przez ujściowy odcinek rzeki Łeby wywołuje niewielkie, zmienne zasolenie wód jeziornych oraz okresowe podniesienie lustra wody. Różnica zaledwie 10 cm w położeniu poziomów lustra wody Bałtyku i Łebska znacznie nasila ten proces. Miejscami zasolenie osiąga wartość 10 promili.

Słowiński Park Narodowy to obok parku Wolińskiego jeden z dwóch nadmorskich parków narodowych w Polsce. Park położony jest pomiędzy Łebą a Rowami w odległości ok. 115 km na północny zachód od Gdańska.

 

Atrakcją parku Słowińskiego są ruchome wydmy, które w Parku Słowińskim osiągają wysokość kilkudziesięciu metrów i są jednymi z największych w Europie. Ogromne góry piasków przypominają do złudzenia krajobraz saharyjskich ergów. Przy odrobinie szczęścia można tu przeżyć burzę piaskową. Podobnie, jak na prawdziwej pustyni wybierając się na kilkugodzinną wędrówkę nie można zapomnieć o solidnym zapasie wody.

 

Niezwykłością Parku Słowińskiego jest bezpośrednie sąsiedztwo ruchomych piasków, bagnisk, torfowisk, jezior oraz lasów zasypywanych przez wydmy. W innych znowu miejscach wiatr odsłania martwe kikuty drzew zasypane kiedyś przez piach. Do parku warto wybrać się wczesnym rankiem, gdy nie ma jeszcze tłumu turystów. Nasze ślady na wydmie będą wtedy pierwsze…

 

Park Słowiński leży na trasie sezonowych przelotów ptaków spotkać tu można puchacza, żurawia, bociana czarnego czarnego bataliona. Zimą do parku zalatują ptaki z północy. W lesie spotkać można łosia, lisa, jenota i borsuka.

 

Nazwa parku pochodzi od Słowińców, będących grupą ludności mieszkającą nad jeziorami Gardno i Łebsko. Słowińcy sami siebie nazywali Kaszubami i posługiwali się gwarą kaszubską. Dla zainteresowanych historią tych ziem wart odwiedzenia jest skansen w Klukach, położony na wschód od Smołdziana.

 

Ze względu na niezwykłą różnorodność przyrodniczą Słowiński Park Narodowy zaliczono w 1977 roku do Światowej Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO.

 

Najwyższa z wędrujących wydm Wydma Łącka widziana od morza. W obniżeniu pas lasu sosnowego, stadium inicjalne. Obszar ochrony ścisłej Mierzeja Łebska. Słowiński Park Narodowy.

Mierzeja Słowińska rozciąga się od miejscowości Dębina położonej na zachód od Rowów po ujście rzeki Piaśnicy wypływającej z jeziora Żarnowieckiego. Obszar ten jest jednorodny zarówno pod względem pochodzenia, jak i cech geomorfologicznych. Dlatego też pierwotny projekt Słowińskiego Parku Narodowego obejmował znacznie większy teren, łącznie z jeziorem Sarbsko.

Mierzeję Słowińską tworzy w zasadzie seria licznych, mniejszych mierzei, które ostatecznie odcięły poszczególne zatoki morskie. W ten sposób powstały charakterystyczne jeziora przybrzeżne: Gardno, Dołgie Duże i Dołgie Małe, Łebsko oraz Sarbsko. Mierzeje oddzielające poszczególne jeziora zyskały własne nazwy. Najbardziej spektakularnym fragmentem Mierzei Słowińskiej jest pasmo wydm Mierzei Łebskiej.

Mierzeja Sarbska jest obszarem o szczególnych walorach krajobrazowych. Występują tu cenne wydmy wałowe i paraboliczne – takie jak w Słowińskim Parku Narodowym. Ponad połowę obszaru zajmują siedliska wyszczególnione w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej.

 W pobliżu miejscowości Sasino znajduje się jedna z najpiękniejszych latarni morskich na Kaszubach – „Stilo”. Latarnia oddalona jest 3 km od Łeby od wschodniego brzegu jeziora Sarbsko w pobliżu miejscowości Sasino. Dojazd do Sasina prowadzi przez malownicze pola, lasy oraz małe wioski. Budowę latarni Stilo rozpoczęto w 1904 roku. Prace budowlane ukończono w 1906 roku wtedy na latarni rozbłysło pierwsze światło. Latarnia jest jedną z dwóch polskich latarni całkowicie metalowych, jej wysokość to 34,4 m.

Wysokość wieży – 25,2 m

Wysokość światła – 75 m n.p.m

Latarnia morska Czołpino położona jest pomiędzy Łebą, a Rowami na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Latarnia leży na wzgórzu, pośród iglastego lasu porastającego wydmy Słowińskiego Parku Narodowego, około 1000 metrów od brzegu morskiego, na najwyższej wydmie w grupie wydm nazywanej „Baranki”. Dom latarnika jest obecnie opuszczony, ulegający dewastacji. W 1872 roku podjęto decyzję o budowie latarni, a na początku 1875 prace budowlane zakończono. Aby wybudować latarnię specjalnie wybudowano pomost, który umożliwiał rozładowanie potrzebnych materiałów. Z tego powodu, budowa latarni trwała aż trzy lata i dopiero 15 stycznia 1875 roku latarnia ożyła. W latarnie zainstalowane zostały układ optyczny składający się z żarówki o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1,8 m i wysokości 2,75 m składającej się z 43 półpierścieni. Światło jest widoczne dookoła, ale jest wzmocnione przez soczewkę tyko od strony morza. Świeci 3s i 1s z przerwami 2s. Budowa latarni w Czołpinie składa się z czerwonej, licowanej cegły w kształcie stożka ściętego. Wysokość latarni wynosi 25,2 m. U podstawy wieża ma średnicę 7 m. Latarnia przetrwała wojnę w stanie nie zmiennionym. W latach 1993-94 przeprowadzano renowację latarni. Od 7 grudnia 1945 roku ponownie zabłysła. Latarnia była cały czas obiektem zamkniętym, dostępnym tylko dla osób obsługujących ją. Dopiero od lipca 1994 roku latarnia została udostepniona do zwiedzania. Do latarni można dotrzec idąc oznakowanym szlakiem parkingu (około 1 km), znajdującego się na terenie Parku Narodowego, do którego dojeżdża się od strony Smołdzina

Port jachtowy w Łebie jest pierwszym tego typu kompleksowym przedsięwzięciem zrealizowanym na polskim wybrzeżu. Może przyjąć ponad 120 jednostek różnych klas, w tym także jachty żaglowe o długości do 18 m i motorowe do 24 m długości. Miejsca postojowe umożliwiają skorzystanie z przyłączy wody i energii elektrycznej. Stanowiska postojowe zlokalizowane są przy trapach pomostów pływających, co jest rozwiązaniem nowoczesnym i zapewniającym możliwości ewentualnej przebudowy wyposażenia basenu jachtowego oraz prowadzenia niezbędnych prac portowych.

Jest wspaniałym odcinkiem dla kajakarzy – rwąca rzeka w około której wysokie brzegi. Poprzewalane kłody i różne inne przeszkody. Radunia w tym odcinku jest bardzo ciężka i zapewnia kajakarzom mnóstwo atrakcji.Rezerwat krajobrazowy na wschodnim skraju Pojezierza Kaszubskiego (utworzony w 1972, o powierzchni 84,24 ha). Obszar chroniony to odcinek przełomu Raduni, zwanego Przełomem Babidolskim, przez wzgórza morenowe (zjawisko erozji) z porośniętymi grądem i łęgiem stokami. Występuje tu również roślinność o charakterze podgórskim. Jar rzeki jest fragmentem turystycznego szlaku spływów kajakowych. Najbliższe miejscowości to Borowo i Borkowo. Znajduje się na turystycznym niebieski szlaku Kartuskim.

 

W 1963 roku otwarto w Klukach muzeum – zagrodę słowińską. W latach 80 i 90 skansen powiększono o inne zachowane w pobliżu zabytkowe zagrody. Najstarszym obiektem w muzeum jest chałupa Charlotty Kluck, pochodzi ona z XVIII wieku. W budynku tym przygotowano wystawę „Wokół kuchennego pieca” która pokazuje nam wszystko to, co związane było z przygotowaniem pożywienia, czy tez robieniem zapasów.

Chałupa Alberta Klucka pokazuje wystrój międzywojenny. Zgromadzone rekwizyty świadczą o tym, że rozwój techniczny i postęp dał sie odczuć również na słowińskiej ziemi (radio, barometr, maszyna do szycia itp.).

Stojąca nieopodal zagroda Keitschicków obrazuje lata czterdzieste po wojnie, kiedy to do Kluk i okolic zaczęli napływać ludzie z innych regionów, przede wszystkim z Wileńszczyzny.

Do zastanej kultury słowińskiej migracje te wniosły bardzo wiele. Nastąpiło wówczas zderzenie dwóch kultur co da się zauważyć zwiedzając muzeum.

Na terenie muzeum można podziwiać magazyn rybacki z łodziami, sieciami, siekierami do rąbania przerębli, kotwicami, i innymi rybackimi przyrządami.

Niedaleko magazynu znajduje się szałas rybacki.Dla zwiedzających są organizowane liczne pokazy i imprezy plenerowe. przybliżają one kulturę, klimat i tryb życia dawnych mieszkańców.

Sezon otwierany jest imprezą „Czarne Wesele”, jest ona związana z tradycją pozyskiwania torfu.

Latem ponadto często można obejrzeć występy zespołów folklorystycznych, obserwować wypiek chleba a następnie zakupić go ze smalcem przygotowywanym w/g miejscowego przepisu.

Odbywa się też impreza „Dni Rzemiosł i Technik” która pozwala poznać dawne techniki szycia i naprawy sieci, kopania torfów, wyplatania koszy itp.

Sezon kończy się imprezą „Pożegnanie lata, jesień się pyta co lato zrobiło”

Niewątpliwie Kluki są miejscem wartym odwiedzenia, choćby po to by wzbogacić swoją wiedzę o dawnej ludności zamieszkującej tereny naszego kraju.

Skansen jest malowniczo położony nieopodal jeziora Łebsko, oczy same się śmieją na widok malowniczych scenerii.

W drodze na ruchome wydmy, możemy zwiedzić ciekawą wystawę militarną. Podczas II wojny światowej znajdował się tutaj niemiecki poligon doświadczalny, gdzie testowano rakiety przeciwlotnicze Rheintochter („Córka Renu”) i rakiety balistyczne Rheinbote(„Posłaniec Renu”). Zobaczyć możemy ciekawą ekspozycję dotyczącą wyrzutni rakiet – są tu pozostałości niemieckiego bunkra dowodzenia, fundamenty stacji radiolokacyjnych, fragmenty wystrzelonych rakiet, lej wyrzutni z widocznymi kanałami po chłodziwie, fundamenty stacji radiolokacyjnych RHAINGOLD i MANHEIM REISE, fundamenty hali montażowej służącej do konstrukcji rakiet przeciwlotniczych. W latach 1967-1974 – na terenie poligonu działała Stacja Sondażu Rakietowego, która testowała prototypy rakiet meteorologicznych.

 

Z inicjatywy łebskiego oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego 25 lipca 1999 roku w parku im. Jana Pawła II ustawiono wykonaną przez rzeźbiarza artystę Piotra Tyborskiego figurę św. Jakuba Apostoła. Figura była częścią słynnego ołtarza papieskiego z Sopotu (1999 r.) wg projektu prof. Mariana Kołodzieja.